Door Lise Donné
Terwijl ik dit schrijf moet ik nog landen. Letterlijk en figuurlijk. Want als er één woord is dat de afgelopen paar dagen samenvat, dan is dat voor mij: zweven. Zweven tussen ‘wat toen was’ en ‘wat straks komt’. Tussen loslaten en opnieuw beginnen. Tussen lachen en huilen. En wát daar dan precies tussen zit? Dat is Casa Rosa.
Ticket to the tropics
Met een Ticket to the tropics in de hand zet ik, ietwat gehaast en last minute (yup, that’s me ?) op een zomerse dag koers richting Palma de Mallorca. Hier zal, zo is mij beloofd, een plek op mij wachten waar ik mag dromen. Een prachtig landgoed waar ik volledig in de watten gelegd zal worden en waar mijn inspiratie mag gaan flowen. Vanaf het moment dat ik het warme welkom van Dorien en Hugo ontvang, weet ik: dit is thuiskomen. Thuiskomen bij mezelf.
Ik moet altijd even mijn weg vinden in een nieuwe groep. Wie is de ander? Wat is zijn/haar verhaal? En hoe zal het zijn om hier de komende dagen met elkaar te delen? Toch zijn het vaak juist vreemden met wie je snel in gesprek kunt raken over persoonlijke dingen. En dat is ook precies de manier waarop Dorien ons kennis laat maken met elkaar. Vreemden worden al snel bekenden en bekenden worden gelijkgestemden. Uit welke windrichting en met welke bagage dan ook; iets zorgt ervoor dat wij, precies op dit moment, bij elkaar uitkomen.
Alles is nu
Het programma dat we doorlopen is zorgvuldig samengesteld en opgebouwd. Dorien weet wat ze doet, dat is me al snel duidelijk. Tegelijkertijd merk ik dat ze ook met de flow in de groep meegaat en ter plekke onderdelen aanpast, weglaat of juist toevoegt. En dat het belangrijk is om rustig aan een nieuwe plek te kunnen wennen. Dat is wat op dag één centraal staat. We leren elkaar kennen en de gesprekken ontstaan vanzelf. De meditatie nodigt ons uit om Nederland achter ons te laten en volledig te focussen op dat wat er hier is. Alles is nu. Een plons in het water zorgt voor verkoeling en de zon warmt ons op. De heerlijke Spaanse tapas en vino aan een lange tafel zorgen voor dat onmiskenbare gevoel van vakantie. Want eerlijk is eerlijk: Casa Rosa betekent: het jezelf gunnen, en niet Spartaans ‘af te hoeven zien’. Hoewel .. een klein beetje afzien is nodig om nieuwe stappen te zetten, zo blijkt op dag twee.
Undisclosed Desires
Een meditatie om de dag te beginnen is een vast onderdeel van het programma. Met toepasselijke muziek zorgen we er samen voor dat de intentie voor die dag krachtig wordt neergezet. Ik weet hoe sterk muziek kan ‘binnenkomen’ en het raakt me dan ook plots dat ik hier op deze plek mag zitten. Vandaag staat in het teken van ontdekken welk type (welke ‘kleur’) je bent, en het loslaten van oud zeer. Niet het meest fijne stuk, want het maakt direct op ons allen veel indruk. Wanneer de verhalen worden gedeeld, vloeien de tissues rijkelijk. Je bouwt vaak onbewust veel zwaarte op. Dit draag je soms al een heel groot deel van je leven met je mee. En nee, dat is niet binnen een dag allemaal uitgewist, maar vandaag worden hiervoor flinke stappen gezet.
Vastgeroest verdriet wordt ook letterlijk losgeknepen via een energetische massage. Ik merk dat ik me enorm verzet tegen de pijn die het drukken op blokkadeplekken meebrengt, maar het gevoel dat daarna loskomt, is eigenlijk niet te beschrijven. Verdriet, troost en vervolgens heling; het is er allemaal. En ook al voelt het alsof ik door een soort centrifuge ben gegaan; mijn Undisclosed Desires poppen omhoog. Er staat nog één belangrijk onderdeel op het programma vandaag: het verbrandingsritueel. Terwijl we het ‘oude’ op papier schrijven en in het vuur gooien, ontstaat langzaam het nieuwe. We dansen, lachen, drinken Spaanse likeur en vieren het leven. In polonaise, uiteraard, dwars door die Ring of Fire heen.
Hit the road
Hét inspiratie-lijflied voor vandaag. En wij hebben niet Jack, maar ‘Huug’. ? We hebben van gisteren naar vandaag een soort overgang gemaakt, waarbij er ruimte en vertrouwen is ontstaan. Eigenlijk starten we met een soort blanco pagina en openen we opnieuw de ogen. Daar beginnen we in de ochtend al mee. We ontdekken hoe moeilijk het kan zijn om dingen op te noemen die je inspireren, en hoe awkward het is om niets te mogen zeggen en alleen te luisteren naar degene die tegen je praat.
Intussen draait chauffeur Hugo het busje warm, want het is tijd voor actie. Hij kent het eiland goed, en al snel merken we dat hij niet terugdeinst voor maniakale tegenliggers op smalle bergweggetjes. Over vertrouwen gesproken! We slingeren langs prachtige uitzichtpunten, pittoreske dorpjes en diepe kloven. Met aan de zijkant steeds weer die eindeloze blauwe zee. We eten catch of the day op een sprookjesachtige plek (die overigens eerst via een soort survivalroute bereikt moet worden). Uiteindelijk duiken we die blauwe zee in. Inspiratie is er op elke hoek en het fototoestel draait overuren. Het heeft wel iets van een road trip met een groep vriendinnen zo. En onze Huug? Ach, die houdt zich lekker op de achtergrond en is al lang blij dat ‘ie The road mag Hitten.
Humee Hum – The other is you
Het duizelt me nog een beetje als ik ’s morgens aan het ontbijt zit. Bewust of onbewust hebben we allemaal zoveel nieuwe dingen gezien, ervaren, gedeeld en opgeslagen. Vandaag mogen we gaan dromen! Dat er in droomtijd veel gebeurt, is voor mij al een tijdje duidelijk. Maar de manier van dromen die Dorien vandaag aanboort, is het écht voor je zien. Het zaadje planten en daarna; aan de slag. Via een mantra komen we samen in een soort meditatieve staat.
Daar gebeurt iets. Bij de één is het een kraakhelder toekomstbeeld; bij de ander is het vooral: het vinden van een soort innerlijke rust. Hoe dan ook; het maakt veel los, en Dorien neemt rustig de tijd om iedereen erin mee te nemen. Vlak erna worden we opnieuw verrast. Een libelle; hét symbool voor transformatie, danst boven onze hoofden. Alsof hij ons wil vertellen dat we allemaal verbonden zijn. The other is you. Eén voor één neemt Dorien ons mee voor een verdiepende sessie, om de overweldigende indrukken rustig op een rijtje te kunnen zetten.
Het is belangrijk om alles wat de afgelopen dagen naar boven is gekomen, een plek te geven en vooral: mee verder te mogen gaan. Langzaam komt het besef dat het einde van deze reis in zicht is. Maar áls je dan afsluit, dan bitte gerne met een knal. We dansen op ‘ons nummer’, met elkaar, en met onszelf. We dansen letterlijk de sterren van de hemel. En de maan? Die schijnt zijn spotlight vanachter de bergen op ons allemaal.
At last …
En terwijl ik nu letterlijk op grote hoogte zweef, ben ik benieuwd hoe dit alles gaat landen. Eerst het vliegtuig zelf natuurlijk, en daarna ik. Want dat deze paar dagen ons flink bewogen hebben, dat is zeker. Het mooiste van alles vind ik eigenlijk nog, dat we voor onszelf zijn gekomen, maar dat het de groepsenergie is geweest die alles in beweging heeft gebracht. Lieve, krachtige vrouwen vol humor en kwetsbaarheid, die de moed verzameld hebben om dat vliegtuig in te stappen en voor zichzelf te kiezen. Intuïtieve Dorien, die de grondlegger is van al dit moois, bewonder ik om wat ze hier -samen met een sterk en stabiel team- heeft neergezet. ‘Gewoon’ omdat ze haar hart heeft gevolgd. En het kan dan ook niet anders dan een wake up call voor me zijn om nu hetzelfde te gaan doen.
Liefs Lise