“Het lijkt alsof ik hier weken ben geweest” zei een van de vrouwen onderweg naar het vliegveld.
Wanneer je alles uit het leven haalt, is tijd geen issue meer. Te veel tijd, te weinig tijd bestaat niet meer. Het komt en gaat. Leven in het NU!
“En het voelt alsof ik jullie al jaren ken. Wat hebben we veel met elkaar gedeeld hè?”
Zes prachtige vrouwen waarmee ik afgelopen week mijn huis mocht delen. Onderweg naar het vliegveld met een rugzak vol mooie herinneringen. We nemen afscheid, maar toch ook niet. Want we weten dat de verbinding die we met elkaar hebben gelegd niet afhankelijk is van tijd en afstand. En dat voelt fijn.
Hartstikke druk
Typerend is ook dat deze mooie vrouwen me van te voren vertelden dat ze moe waren. Toe aan rust, tijd voor zichzelf. Even niks…waardoor je kan aannemen dat de behoefte aan veel slaap, rust en een plekje voor jezelf ervoor zal zorgen dat je weer nieuwe energie op doet.
Hoe vaak geven we elkaar niet het goedbedoelde advies om eens even een paar dagen bij te slapen en vooral niks te doen? En wat is dan niks doen? In bed liggen, op de bank zitten, netflixen, borduren? Niks doen bestaat niet. Als je op de bank zit, zit je op de bank. Je bent aan het zitten. En dat is niet niks ? En grote kans dat jij, terwijl je op die bank zit, met je hoofd bent bij de boodschappen, koken, werk, kinderen, de administratie of een feestje volgende week waar je eigenlijk helemaal geen puf voor hebt nu. Hartstikke druk dat zitten…
Dansen onder de sterren
Hoe tegenstrijdig kan het dan klinken dat wij vanuit een status van vermoeidheid deze week niet langer dan zes uur per nacht sliepen, we elke dag op stap zijn geweest naar de meest magische plekken en tot diep in de nacht hebben staan dansen onder de sterrenhemel en nu weer levensenergie voelen. Oké, we hebben wat slaapachterstand en een schorre stem van het zingen, maar dat mag er zijn. Twee nachtjes op tijd naar bed en het is oké.
Loslaten vanuit vertrouwen
Deze week was niets gepland. We lieten ons verassen met wat in ons opkwam. Voor sommige vrouwen was dit spannend. De controle los laten, niet weten wat er vanmiddag gaan doen, wat we vanavond gaan eten en hoe laat we dan weer thuis zijn. Maar door de veiligheid van de groep en het vertrouwen dat er juist vanuit het “loslaten” creativiteit en ruimte ontstaat en je daardoor op de meest inspirerende plekken komt, lukte het iedereen om zich hier aan over te geven.
Verbindende energie
De verbinding binnen de groep was al snel heel krachtig. En dit zie ik bij elke groep weer opnieuw gebeuren. Het huis, de tuin en het eiland geven mij deze verbindende energie. Ik hoef zelf maar weinig te doen, behalve de mensen bij elkaar te brengen, er te zijn als steun en de energie door te geven.
Het is moeilijk om hier woorden aan te koppelen en daarom uit het zich vaak lichamelijk. Wat ik vaak hoor is dat voeten beginnen te tintelen, dat je van altijd maar vliegen weer op aarde bent. Of dat de tranen spontaan opkomen zonder dat daar een aanleiding is. Vanuit dankbaarheid, omdat je weer voelt dat je leeft! Ook kan het zich uiten in misselijkheid en overgeven. Je mag je letterlijk overgeven aan het interne gevecht dat je elke dag weer met jezelf en de tijd aangaat. Je krijgt wat je nodig hebt, hier en nu. En er is niets dat het tegenhoudt. En wanneer je lichaam even heftig reageert, zal je al heel snel merken dat wanneer je dit juist omarmt vanuit vertrouwen, het overgaat als een wolkje die door de wind wordt weggeblazen. En door je gevoel volledig toe te laten in je lichaam, ontstaat er ruimte in je hoofd! En dan komt er rust en kun je zeggen: “Ik doe even helemaal niks!”
Wil je weten welke avonturen we allemaal hebben beleefd de afgelopen week? Lees dan mijn blog “Dansen onder de sterren”.
Liefs Dorien