Ik ga je mee nemen op reis.
Een reis naar een magische plek.
Een droomreis.
En op die magische plek ga jij jouw lang gekoesterde droom ontdekken.
Maar eerst neem ik je mee op mijn eigen reis.
De wet van de aantrekkingskracht
In 2014 ben ik me gaan verdiepen in de wet van de aantrekkingskracht en visualisatie. Een moodboard dat ik toen maakte bestond uit plaatjes van de zee, de bergen en een groot grasveld met een kring van vrouwen die op poefjes zaten te mediteren. En een foto van mij op een podium, terwijl ik daar een soort talkshow zat te presenteren ?
Hoe, wat, wanneer, waar en met wie? Ik had geen idee, maar dit was het resultaat van mijn diepste verlangens. Ik hing het moodboard op mijn kledingkast, op het wc meubel en aan de binnenkant van een keukenkastje. Dit liet ik hangen tot 2018. Dat jaar ben ik gescheiden en ik verhuisde met mijn 3 kids in co ouderschap naar een huurwoning. Ik woonde in een kelderwoning onder een oud stadhuis, waar mijn vader 38 jaar geleden geboorte aangifte deed van moi. Mijn huis was stil, donker en het was voor mij echt een cosy holletje waar ik kon uitrusten en even weg kon kruipen. En daar begon mijn droom weer opnieuw te leven. Mijn visualisatie werd steeds duidelijker. Ik zag een woonkamer met pilaren en uitzicht op een groot grasveld en bergen. En vanuit die plek kon ik de rest van het huis ook steeds beter zien. Toen mijn oudste dochter Roos haar knie brak begin 2020, heb ik veel bij haar in bed gelegen en wanneer ze niet kon slapen vroeg ze mij: “Mama, vertel nog eens over het huis?” En dan bepaalden we de kleur van de kussentjes, waar de hangmat moest hangen en wie welke kamer kreeg. Ons droomhuis in een mediterraan klimaat, waar mensen samen komen om hun eigen dromen te ontdekken. Om samen te leven, te genieten en plezier te maken. Het huis kreeg een plek in ons leven. Voor mijn kinderen en mij was het er al. En misschien was het daarom ook wel oké om in een kelder te wonen…
Het was tijd om naar buiten te komen
Toen in juni 2020 door een wolkbreuk de kelder overstroomde hebben we een maand met zijn viertjes op 1 slaapkamer geslapen. Roos in haar bed, want ze zat toen nog in een rolstoel. Ik bij haar en Tobi en Saar naast ons op een matras op de grond. In de stank van rottende vloerbedekking, omringd met verhuisdozen met alle spullen uit de andere slaapkamers en de gang. Op dat moment dacht ik dat ik niet dieper kon zinken. In die maand haalden we kracht uit de visualisatie van ons huis, het grote grasveld en de bergen. “Het huis achter onze ogen” noemden we het.
En vanuit die natte, beschimmelde stinkkelder is alles in werking gezet om te komen tot onze droombestemming. Het was tijd om uit mijn holletje te komen! Ik kocht een woning in de plaats waar mijn kinderen naar school gaan en al hun vrienden wonen. En in diezelfde week vond ik een oud chaletje op een camping in de buurt. Het huisje zelf was zwaar gedateerd, maar voor mij was het perfect! In 4 dagen tijd verhuisde ik een heel huishouden van de kelder naar de camping en het “huis achter onze ogen” verhuisde met ons mee. Na 1,5 jaar “ondergronds” was er weer licht, lucht en ruimte! Aan de rand van het bos en een zwembad voor de kinderen binnen handbereik. Met het vooruitzicht dat we in het najaar de sleutel van mijn nieuwe huis zouden krijgen, hadden we op de camping een heerlijke zomer. Roos herstelde, door het vele zwemmen en bewegen, super snel van haar kniebreuk en we hadden er leuke feestjes en logeerpartijtjes met vrienden.
Het huis achter onze ogen verhuisde met ons mee
In november 2020 zijn we verhuisd naar ons eigen “grote mensen huis”. En ook nu verhuisde het “huis achter onze ogen” met ons mee. Het huisje op de camping heb ik aangehouden. Ik kon er geen afstand van doen, ik ben er van gaan houden. En samen met mijn vriend ben ik het nu aan het renoveren. De Theeleut. Zo heet het huisje in het bos! Een fijne plek voor kinderen, maar ook voor volwassenen. Midden in de natuur. Slecht bereik en internet, perfect om even te ontsnappen aan alle prikkels en het “moeten”. Als we even kunnen zijn we daar om lekker te klussen samen. Heerlijk!
Met oud op nieuw heb ik moodboards gemaakt met de kinderen voor 2021. Eerst las ik hen het boek Droomwensen van Laura Langens voor. De les hier uit is dat je je droom vastlegt op papier (tekenen, knippen, plakken) en dat je er elke dag naar kijkt. Maar vooral dat je het ook echt gaat voelen, dat het er al is! Zo hard dat je er kriebeltjes van in je buik krijgt. Dus we knipten plaatjes uit tientallen tijdschriften en we plakten die op grote vellen karton. En op alle vier de moodboards stonden plaatjes van de zee, de bergen, dieren en plaatjes die leken op het “huis achter onze ogen.” Om 00.00 uur presenteerden we de moodboards aan elkaar. En we legden ze naast onze bedden. 2021 wordt een magisch jaar! Ook al zaten we midden in een strenge lockdown. Het vertrouwen en de overtuiging dat het er al was, was enorm sterk. We hadden nog steeds geen antwoord op de vraag “Hoe, wat, wanneer, waar en met wie?” Maar dat deed er ook niet toe. Het was er al!
Hoe ziet je mooiste leven er uit als er geen belemmeringen zijn?
Begin dit jaar volgde ik de opleiding tot professioneel coach, professioneel trainer en trainer nieuwe denken aan de Academie voor Innovatief Trainen in Arnhem. Wat een fijne plek! Wat een fijne mensen! Ik leerde, ik ontdekte, ik mediteerde en ik speelde. We acteerden, we zongen en we dansten. Er werd geleefd! Ik kreeg bergen aan nieuwe inspiratie en mijn creativiteit begon weer te stromen. Niet alleen mijn zelfontwikkeling, maar ook alles om me heen kwam in een stroomversnelling terecht. Ik voelde een enorme ruimte ontstaan om nu te doen wat ik al zo lang en zo graag wil doen. Mensen helpen hun passies, talenten en diepste verlangens te ontdekken. Mensen steunen, enthousiasmeren en aanmoedigen. Mensen “aan” zetten en hen het plezier en het geluk weer laten zien. Tijdens een coaching carrousel, waarbij we 12 verschillende coachmethodes leerden, werd ik zelf gecoacht. Aan de hand van een godenkaart kreeg ik de vraag: “Hoe ziet je mooiste leven er uit als er geen belemmeringen zijn?” Die ochtend zei ik nog tegen mijn vriend: “Schat, ik ga vandaag ons huis op Mallorca visualiseren!” Hij lachte en zei: “Dat lijkt me een goed plan, doe je best schat!” En zo gezegd, zo gedaan. Tijdens de coachoefening kon ik exact, tot in de details, het “huis achter onze ogen” omschrijven. De eerste keer dat ik het hardop uitsprak tegen iemand anders dan mijn kinderen en mijn vriend. En met de volste overtuiging dat dit ook echt zou gaan gebeuren. Hoe, wat, wanneer, waar en met wie? Geen idee! Want tja, lockdown en niet kunnen vliegen enzo. Maar ik zag de belemmeringen niet. Ze waren er simpelweg niet en hoe hard de belemmeringen ook hun best deden mijn droom omver te halen, ik liet ze niet toe in mijn systeem. Gewoon niet, nada, noppes, niks!
Mallorca, een magisch eiland
Een paar dagen na deze oefening zit ik achter mijn laptop een gespreksverslag uit te werken en Hugo en ik hebben net besloten om in de meivakantie een paar dagen naar Mallorca te gaan. In 2019 heeft Mallorca mijn hart gestolen. Het klimaat, de sfeer en de energie van het eiland voelen magisch. Dat jaar zijn we er een paar keer geweest en ik had er heimwee naar. Dus achter mijn laptop zat ik wat te mijmeren en bij Google Afbeeldingen zocht ik op “finca Mallorca”. En toen stond alles stil!
Ik zag een foto van een tuin, genomen vanuit de woonkamer tussen twee pilaren. En het was EXACT, echt EXACT zoals het “huis achter onze ogen”. Ik voelde een warme gloed door mijn lichaam gaan. Ik was totaal flabbergasted. Ik wilde huilen en lachen tegelijk. Schreeuwen en stil zijn. Ik zat daar maar te staren naar de foto. Het huis bestaat echt!!! Ik belde Hugo om het te vertellen en toen de kinderen thuis kwamen van school liet ik de foto’s zien “OMG mammmmm, dit is precies wat je ons altijd vertelt voor het slapengaan” en ze juichten en sprongen op de bank enzo.
Er stond geen adres bij. Dus ik maakte een screenshot van de foto’s en maakte er een digitale collage van en die sloeg ik op als achtergrondfoto op mijn telefoon. Het “huis achter onze ogen” werd daarmee een plaatje waar je echt naar kon kijken. En dat deed ik ook. Elke keer als ik mijn telefoon opende. En dat is best vaak op een dag?
Niets is toeval
Op 3 mei vlogen we naar Mallorca. Wat een heerlijk gevoel om de luchthaven van Palma uit te lopen en de eerste palmboom te zien en de schone lucht te voelen. Ik voelde me vrij!!! Vrienden van ons waren er ook voor een vakantie en dinsdagavond belden ze ons of we zin hadden in een drankje op het terras. We stapten in een taxi en reden naar Palma. Een goede vriend van hen, die al 8 jaar op Mallorca woont, was er ook samen met zijn vriendin. Zij zijn beiden makelaar. We praatten wat over ons werk, de “lockdown” en de huizenmarkt op Mallorca en Nederland. En toen het gesprek een wending nam naar de toekomst en we onze dromen deelden, gebeurde het! Hugo zei: “Schat, laat je telefoon nou zien!” Een klein beetje giechelend pakte ik mijn telefoon, want wat zouden zij eigenlijk vinden van mijn verhaal over een huis “achter mijn ogen” enzo? Beetje koekkoek klinkt het wel toch? ? Maar oké, lekker belangrijk! Dus ik liet hem mijn achtergrondfoto op de telefoon zien. Twan kijkt er naar, zegt even niets, kijkt me daarna aan en zegt: “Dit huis ken ik. Ik weet niet precies hoe ik er naar toe moet rijden, maar ik weet ongeveer waar het is en ik denk dat de partner van Patricia weet wie de eigenaar is. Ik ga morgen voor jullie bellen.” Uhhhhhhhhh zei hij dit nu echt? Hij kent het “huis achter mijn ogen”? Wtf!!! Kriebels in mijn buik!!
Op woensdag 5 mei, bevrijdingsdag, kreeg ik een appje van Twan: “Jullie kunnen om 14.30 uur het huis bezichtigen. Wij halen jullie om 14.00 uur op.” Whaaaaaaaaa, ik kon het bijna niet geloven!! Ga ik vandaag, na een opeenstapeling van zo veel toevalligheden dan echt mijn huis zien? Het leek alsof ik in een film was beland of nee! Het leek alsof ik mijn droom werkelijk aan het leven was!
We zijn thuis!
Om 14.00 uur reden we Palma uit, de bergen in. Vanaf de hoofdweg sloegen we een smal landweggetje in, die we ongeveer een 1,5 km bleven volgen totdat we bij een groot hek uit kwamen. Daar was het! De eigenaar Juan, een man van 74 jaar, opende de poort voor ons. De eerste vraag die hij stelde was hoe veel kinderen we hebben. Waarop hij vol trots kon vertellen dat hij vijf kinderen heeft. We liepen met zijn allen om het erf heen en hij wees ons de weg naar zijn huis. Juan is namelijk niet alleen de eigenaar, maar ook de buurman ? Vervolgens liepen we door de tuin. Magisch mooi. Een grote vijver met kooikarpers en fonteinen waarmee je op hete dagen de lucht kan koelen. In het verlengde daarvan ligt een helderblauw zwembad met een buitendouche en luifeltje om lekker in de schaduw te kunnen zitten. Achter het huis een enorm grasveld met uitzicht op de bergen. De contouren van de bergen kan ik uittekenen, ik heb ze immers al 100.000 keer in mijn gedachten gezien. Het voelt als thuiskomen. De rondleiding door het huis was zo eigen. Het huis is erg groot, maar zo voelt het niet. Ik vertelde Juan over mijn droom. Hij begreep me “It is made by God” Toen ik uiteindelijk op de exacte plek stond van de foto en het plaatje dat ik al zo vaak had gezien in mijn gedachten viel alles even stil. Hugo stond naast me. Hij keek naar buiten en toen naar mij en hij kreeg kippenvel over zijn hele lichaam. Hij was helemaal gekippenveld. Juan, Twan en Patricia stonden achter ons en zeiden even helemaal niets. Ik moest huilen van geluk. Na ruim 2 uur moesten we gaan. Ik kon maar moeilijk wegkomen. Hugo en ik hebben wel 4 keer gedag gezegd tegen Juan. En andersom voelde ik ook dat Juan ons nog graag langer te gast had gehad.
We reden terug en Twan en Patricia vertelden dat ze in al die jaren nog nooit zo’n bijzondere bezichtiging hadden meegemaakt. En dat was ook precies het goede woord: Bijzonder! Die dag hebben we direct alles in werking gezet. Ik nam contact op met een aantal mensen van de Academie en ik voelde me enorm gesteund hoe veel lieve coaches en trainers mij wilden helpen om mijn droom te verwezenlijken: Retreats op Mallorca. Die avond gingen we lekker uit eten met onze vrienden. Zij hebben jarenlang een succesvol restaurant gerund en richten zich nu op interieurstyling. Binnen een avond hadden we de hele uitzet lijst compleet. Het huis biedt plek aan 14 personen!
We voelden ons enorm gesterkt door alle hulp en ook nu viel alles weer op zijn plek. Vrijdagavond vlogen we terug. Maar die middag nam Juan contact op met Twan. Hij wilde ons heel graag nog zien voordat we terug gingen naar Nederland. Dus met gierende banden reden we samen met Twan terug naar ons “huis achter mijn ogen”. Juan zat aan het hoofd van de tafel. Hij had een huurcontract gemaakt. Maar hij wilde nu geen handtekening, hij wilde nu ook geen geld. Hij wilde ons graag vertellen wat de intentie is van het huis. Hij wilde ons leren hoe we voor het huis moeten zorgen. Hij had mij opgezocht op Facebook en zag “only happy people and a big smile”. En volgens Juan is het huis bestemd voor “people wit a big smile” Ook wilde hij zijn “word of honour” geven dat wij van harte welkom zijn in zijn huis voor “a very, very long time”. En zo verlieten we het huis en Juan met niet alleen een “word of honour”, maar ook een hele dikke knuffel en vlogen we terug naar Nederland.
De regelmodus gaat aan!
Eenmaal terug in Nederland moeten we echt even bijkomen van alles wat er is gebeurt. We vertellen het aan onze kinderen, onze ouders, broers en vrienden. En wat worden we gesteund en wat zijn ze trots! Het is zo Bijzonder!
Maar ook. De regelmodus gaat aan! Het contract wordt juridisch gecheckt en er worden nog wat zaken aangepast. De uitzet en het transport wordt in rap tempo geregeld. We bedenken een naam. Casa Rosa. Ik houd van bloemen en de roos in het bijzonder. Zij staat voor liefde en mijn oudste dochter heet Roos. Er wordt een logo ontworpen en een opzet gemaakt voor de social media accounts. Ik maak een opzet voor het coachprogramma. En bij alles krijgen we zo ontzettend veel hulp vanuit verschillende hoeken. Ik voel me zo ontzettend gezegend met de mensen om me heen en de bergen werk die zij nu verzetten. Dit is niet in woorden te beschrijven. Het blijft stromen en elk uur van de dag ben ik zo enorm dankbaar voor alles wat er nu gebeurt en de steun die ik ontvang. Ik ben non stop aan het werk nu, slaap 6 uurtjes per nacht, maar ik heb ongekend veel energie en leef werkelijk mijn droom!
Dinsdagavond vertrekken we met een busje met spullen richting Zuid-Frankrijk. Woensdag stappen we om 18.00 op de ferry van Toulon naar Mallorca, waar we donderdagochtend rond 9.00 uur aan zullen komen. Om dan direct door te rijden naar ons “huis achter mijn ogen”. En vanaf dat moment krijgt het een naam. Casa Rosa bestaat! Casa Rosa is open! En vanaf dan zijn wij de gelukkige bewoners van dit prachtige huis op een magische plek.
Ik neem jullie mee op reis.
Een droomreis.
Naar een magische plek waar dromen werkelijkheid mogen gaan worden.
Ga je met me mee?
Liefs Dorien