“Ja meiske, je zult een dikke huid moeten krijgen hier” zegt mama tegen me, terwijl we een kopje thee drinken en bespreken hoe we de komende zomer voor mijn huis met vijf konijntjes en twee katten gaan zorgen.
Spread the love
Mijn artikel van “het huis achter onze ogen” is afgelopen week gepubliceerd in Vita Magazine, een regionaal blad dat eens per kwartaal uitkomt. En waar mijn verhaal eerst voornamelijk zakelijke relaties, collega’s, klanten, vrienden en familie bereikte, verspreidt dit zich nu ook binnen mijn eigen woonplaats.
En zoals dat gaat in een dorp wordt er over gesproken. Bij de supermarkt, op het terras, op het schoolplein, bij de sportclub en op verjaardagspartijtjes. En gelukkig zijn er heel veel lieve mensen om me heen die me steunen en aanmoedigen. Die oprecht geïnteresseerd zijn, me vragen stellen, met me meedenken en blij voor me zijn. En natuurlijk zijn er ook mensen die er zelf niet zo veel mee hebben, maar het me wel enorm gunnen. Super lief en helemaal oké! Je hoeft niet alles leuk te vinden of te begrijpen. Ieder zijn ding toch!?
Voor niks gaat de zon op
Maar! Inderdaad! Mama heeft wel gelijk…want er zijn ook mensen in mijn omgeving die er iets van vinden. In negatieve zin. Die oordelen. Het afgunnen. Jaloers zijn. Die denken te weten hoe het zit, terwijl ze me er niet om vragen en er dus zelf een broodje aap verhaal van maken. Die verhalen bereiken helaas ook mijn kinderen, familie en vrienden. En dat raakt mij. Dat de mensen van wie ik hou hier last van ondervinden. Dat zij het gevoel hebben zichzelf en mij te moeten verdedigen ten overstaan van anderen.
Het is de prijs die je moet betalen. Voor niks gaat de zon op. En dit geldt ook als je je droom wilt leven. Je zult eerst langs de kassa moeten. En dit gaat soms niet zonder slag of stoot. Ik zelf ben meer dan bereid om deze prijs ervoor te betalen. Dat mensen een bepaald oordeel over mij hebben, zegt tenslotte meer over hen dan over mij toch!? Mogelijk zegt het zelfs iets over hun eigen verlangens en help ik ze juist om dat in hen wakker te schudden. Missie geslaagd ?
Positiviteit
Maar de mensen die dicht bij me staan hebben hier echter niet om gevraagd. En ik probeer ze nu mee te geven dat ze mogen stoppen met verdedigen. Zij zijn “de ander” geen verantwoording schuldig. Het hoeft niet, werkt niet en als men nog niet klaar is om het te begrijpen is het totaal nutteloos. Iets dat ik zelf de afgelopen jaren heb geleerd na mijn scheiding en in mijn relatie met Huug. Vechten kost je energie en blokkeert. Dus we hebben geleerd te accepteren, het los te laten en ons te concentreren op het positieve en de mensen die ons lief zijn hierin mee te nemen.
En ja, met een dikke huid!
Maar wel een bruine 😉
Liefs Dorien
Een dikke huid, maar wel lekker bruin ?