Terwijl we door de wolken vliegen en ik nog een laatste glimp van mijn zo geliefde eiland in me opneem, denk ik terug aan de afgelopen dagen. Wat een bijzondere reis is dit wederom weer geweest.
Lijstjes, lijstjes en nog meer lijstjes
Voor vertrek had ik overal lijstjes. Een lijstje voor het servies en keukeninrichting, een lijstje voor de meubels en accesoires, een lijstje voor de bedden en het linnengoed, een lijstje voor alle coachattributen, een lijstje voor kleding, schoenen en toiletartikelen en op het aller aller aller belangrijkste lijstje stond met grote koeienletters DUIKBRILLEN, OPBLAASBOOTJE, PEDDELS en het BLOEMENJURKJE van Saar met de zwierende rok.
Dinsdagavond aten we met zijn allen bij mijn ouders en daarna pakten we het busje in. Vol. Voller. Volst. Heerlijk om alvast een paar lijstjes weg te werken zo ? Rond de schemering vertrokken we richting het zuiden. Ons avontuur kon beginnen! Het was rustig op de weg en rond de klok van 1.00 uur kwamen we aan in het hotel in Thionville dat we een half uurtje van te voren hadden geboekt en waar nog een kamer vrij was. Een ander hotel dat we belden zat al vol. Je kunt aan alles merken dat de wereld weer open gaat. Mensen bewegen weer, reizen weer, leven weer. En natuurlijk zijn er nog wel restricties, zoals het dragen van een mondkapje en het kunnen tonen van een reiscertificaat met negatieve uitslag van de PCR test. En ook is er nog een avondklok in Frankrijk. Zo ook in Spanje tot 23.00 uur. Die overigens vandaag is verruimd naar 00.00 uur. Maar hé, dat hoeven geen belemmeringen te zijn om te kunnen reizen. Mee gaan met de flow. Ik zie de reizigers om ons heen dit ook doen. Er is geen probleem, controles lopen soepel en iedereen is goedgezind. We leven!
Hoge golven brengen ons thuis
Woensdagochtend om 6.30 uur gaat de wekker. Op naar Toulon! Hoe dichter we bij Zuid Frankrijk komen, hoe vrijer we ons voelen. Van regen naar de zon. De bergen door en uiteindelijk komen we aan bij zee. In de haven lagen drie enorme boten van Corsica Ferries. De tweede boot was voor ons: Toulon – Alcudia.
Oh even wachten! Ik word ff afgeleid ?
We vliegen nu boven de Alpen en ik zie sneeuw!!! Even dit geniet momentje pakken!
Na het tonen van het ticket en het PCR certificaatje konden we aan boord. De bus parkeerden we op dek 3 en onze koffers legden we in onze hut. Twee losse bedden en een klein, fijn badkamertje. Hoe leuk ook weer zo’n cosy holletje op zee. Er stond een enorme wind, maar de zon scheen. Dus we gingen snel het dek op om de boot te zien afmeren en vervolgens de volle zee op te zien varen. We dronken bier uit een flesje en we genoten ons te pletter van de wilde zee en de hoge golven. Op sommige plekken van de boot waaide het zo hard dat je echt moeite moest doen om überhaupt te blijven staan. Een slok bier nemen was op zich wel goed te doen ?
Toen het donker werd aten we Italiaans. De crew bestond uit Italianen in gele pakken met gouden knopen. Het leek wel een circus. Maar de spaghetti bolognese en tiramisu smaakten echt overheerlijk lekker. “Zo krijg je ze thuis niet!” Een beetje teut van drie bier liepen we terug naar onze hut. Al leek iedereen op de boot gewoon knoepzat, straalbezopen, want door de enorme golven lukte het niet om recht te lopen. Al die zwalkende mensen was dan wel weer lachwekkend. De sfeer op de boot was daardoor wel super gezellig. Mensen uit verschillende landen, verschillende talen. We hadden leuke gesprekken over de bestemming. De reden van een bezoek aan Mallorca, die voor iedereen weer anders is.
Op het gedein van de harde golven vielen we in slaap. Om 5 uur werd ik wakker. De zee was rustig en glad. Ik had goed geslapen. Kort, maar goed. Het was nog pikkedonker, maar ik was klaarwakker. Een spannende dag vandaag!!! Ik kleedde me aan en besloot naar buiten te gaan, wachten tot de zon op komt. En daar in alle rust, alleen op het dek met Hugo, die ik wakker had gemaakt, piepte een klein goud puntje boven de horizon. Hello sunshine! Hello world! En dankjewel voor deze nieuwe dag.
Toen het zonnetje weer aan de hemel pronkte ben ik gaan douchen en was het plan om daarna te gaan ontbijten. Maar er was al land in zicht! Mallorca! We bleven op het dek. Dit is veel te gaaf! Ontbijten doen we straks wel. Het aanmeren, met die grote trossen en allemaal fanatieke bootmannen was best interessant. Zo interessant dat we even later opkeken en merkten dat we in ons uppie op het dek stonden. Huh? Snel naar binnen, geen mens meer te bekennen. Dus rennen naar onze hut. Housekeeping. Of hoe heet dat op een boot? Bootkeeping was al druk bezig met alles schoon te maken. En wij…moesten onze koffers nog pakken. Terwijl we dat deden hoorden we door de intercom: “Misses Thenijssen. Deck three. Come to the reception. Please. Now.” Ohohhhhhhhhhhh. Rennen joh!! Met die koffers door een lege gang, zes trappen af, kedunk kedunk. En daar stond ie hè, ons bussie, midden op een leeg parkeerdek. De mannen van de techniek moesten heel hard lachen en maakten gebaren alsof wij te lang in bed hadden “gelegen” zeg maar ? Oké, lekker begin van de dag dit! Rond 9 uur reden wij als aller aller laatsten de boot af. Nog even langs de controle om het negatieve testcertificaat te laten zien en na twee dagen reizen zetten we weer voet op Mallorcaanse bodem!
Wat een feest, wat een geluk, wat een huis, wat een thuis
We reden direct richting Esporles, waar onze makelaars ons om 11.30 uur op kwamen halen om naar de eigenaar te gaan en het contract te tekenen. We hadden nog even de tijd, dus we ontdekten een eetcafé in Esporles waar ze ontbijt en lunch serveren en we aten een verse Tortilla op het terras in de zon. Best wel zenuwachtig en met gezonde spanning stapten we bij Twan en Patricia in de auto en reden we met zijn vieren naar het huis van Juan. We namen plaats onder zijn veranda, de hond “Uta” heette ons welkom. We vertelden over onze reis en Juan vertelde over zijn huis, vrouw en kinderen. Daarna namen we het contract door dat Patricia vertaalde van Spaans naar Engels. En we tekenden met zijn drieën, waarbij de handtekening van Juan zorgvuldig werd gezet alsof het een tekening van Picasso betrof. We feliciteerden elkaar en we kregen de sleutel van ons paradijs. We haalden onze bus, vol voller volst, en reden met Juan, Twan en Patricia naar ons huis! Daar werd flink geklust. Op de bovenverdieping is een grote slaapkamer waar drie bedden komen te staan met toegang tot een klein dakterras. Maar Juan heeft, gezien het aantal bedden dat wij willen plaatsen, voorgesteld om daar een extra badkamer te bouwen. Vorige week vroeg hij me welke kleur ik mooi vind en nu zien we daadwerkelijk al een geraamte met dak staan. Wowwwww, dat was even boven verwachting! Ook was er een Spaanse mevrouw die al het stof van de bouwvakkers aanveegde en dweilde. En Juan vroeg ons of we al in ons huis wilden slapen of dat we een hotel hadden geboekt. Natuurlijk hadden we nog niks geboekt. We zien wel! In ons guesthouse stond wel al een bed zonder matrassen. “No problem, I bring you two!” En zo pakten we onze bus uit en maakten we ons bed in orde. Wat een feest, wat een geluk, wat een huis, wat een thuis!
We worden met open armen ontvangen
Die avond werden we uitgenodigd door Juan en zijn familie voor een etentje. We maakten kennis met zijn vrouw, broer en diens vrouw. Ze vertelden over de omgeving, wie waar woont en over de bedrijven die ze in het verleden hadden gerund. Indrukwekkende verhalen. En ondertussen leerden we de Mallorcaanse keuken kennen. We aten frit mallorqui, twee verschillende stoofpotjes met groenten, aardappelen, lamsvlees en zeevruchten. En als hoofdgericht Calamares en een amandeltaart na. De rode wijn werd rijkelijk bijgevuld en om 22.50 uur werden we van het terras geveegd, vanwege de avondklok.
Moe van alle indrukken en voldaan van al het moois dat deze dag ons had gebracht doken we ons bed in. De geluiden uit de natuur waren indrukwekkend. In het guesthouse is de badkamer nog niet helemaal klaar en er zit dus nog geen raam in. Het leek alsof de vogels, krekels en andere dieren naast ons bed stonden. We hoorden geluiden die we nog nooit hadden gehoord. En die ochtend werden we wakker door nog een bijzonder geluid. Ieaaa Ieaaa Ieaaa Ieaaa. Een ezel vertelde ons dat het tijd was om wakker te worden. Het lieve beest staat direct tegenover onze poort. Niet lang daarna kwamen de bouwvakkers en werd er weer gelast en gestuct en nog meer van die stoere dingen. Hugo en ik pakten wat dozen uit. Het beddengoed sorteerden we en we ruimden de keukenkastjes in. We realiseerden ons dat we geen mesje hadden om het fruit te snijden. Hmmmm, mijn lijstje was toch niet zo compleet… Dus we reden naar de Ikea om daar opscheplepels, knoflookpers, messen, rasp, kurkentrekker, ovenschalen en dat soort dingen te kopen. Rond 15.00 uur waren we thuis en werkten we wat op de laptop. Want ja, of je nu in Nederland of Mallorca bent, het werk gaat wel gewoon door ?
Die avond reden we met ons bussie naar Palma. Best druk, best krap en het parkeren in de parkeergarage was een uitdaging. Maar dat mocht de pret niet drukken, want we waren uitgenodigd door Twan en Patricia bij een Mexicaans restaurantje. We struinden wat door de straten van Palma, keken naar de etalages, gebouwen en de mensen. Oké, ik zal eerlijk zijn. We liepen helemaal de verkeerde kant op en toen we google maps openden, moesten we ineens nog 16 minuten lopen…oepsie haha! Dus we hielden een taxi aan en € 3,- later zaten we bij onze nieuwe vrienden aan tafel. We praatten over Mallorca en over het leven, we genoten van de Quesadillas en een Mexicaans biertje (ik dan). Twan dronk roze gin tonic met rozenblaadjes er in en Hugo vond dat ook wel interessant. Mijn hoofd kon dit beeld even niet goed verwerken en ik kreeg de slappe lach toen ik Hugo met dat roze gekleurde glas en een bakje rozenblaadjes zag zitten. Na het eten werd er tequilla van het huis uitgedeeld en proostten we met iedereen die op het terras zat. Als klap op de vuurpijl bedacht Twan dat Hugo jarig was, vertelde dit tegen de eigenaar en we kregen nog een rondje tequila crème. Mega lekker. En wederom werden we iets voor 23.00 uur het terras afgeveegd.
Het klussen en inrichten kan beginnen!
Zaterdagochtend werden we weer op tijd wakker gemaakt door Donkey, onze buurezel. En dat was maar goed ook, want om 9.00 uur hadden we een afspraak in Palma. Onze vriendin, die ons helpt met het interieur, heeft een klant die onlangs zijn fietsverhuur bedrijf op Mallorca heeft verkocht. En er staan nog wat fietsen die we van hem kunnen overnemen. Hugo zijn fiets is direct goed! Die van mij is te klein. Even dacht ik “boeien”, dus ik fiets ff door dat hotel. Maar in de bocht raakt mijn knie het stuur. En ik ken mezelf goed genoeg dat ik hiermee een flinke glijer ga maken, waarna ik geneigd zal zijn de fiets in het ravijn te mikken, er klaar mee te zijn en dan maar over te stappen naar een scooter ? En juist het fietsen in onze omgeving lijkt me echt geweldig! De groepjes fietsers die de mooiste wegen trotseren en tussendoor een pitstop maken in de meest idyllische dorpjes, spreken me erg aan. Huug houdt ook enorm van fietsen, hoe leuk om dit samen te kunnen doen! Dus we gaan op zoek naar een andere fiets voor mij! Wordt vervolgd!
Op Mallorca is Facebook HET medium. Volgens mijn tipgeefster is het de NRC, het nieuws en RTL Boulevard in 1. Helemaal de groep “marketplace Mallorca” is booming! Dus we spotten daar een koelkast, nemen contact op met de adverteerder en rijden naar een drukke buitenwijk van Palma. We komen in een zaakje waar allemaal tweedehands koelkasten staan. De meneer spreekt gebrekkig Engels en wij gebrekkig Spaans. We bekijken wat koelkasten, maar komen tot de conclusie dat ze te klein zijn voor 14 personen. 1 koelkast komt op zich wel in aanmerking, maar terwijl we die opendoen horen we wat gekraak. Huh? Wat is dit nou? We zien ineens dat er aan de achterkant een monteur op de grond ligt te sleutelen aan dat ding. We moeten wat lachen en de mannen daar raken enigszins geïrriteerd merken we. Rustig en gedwee stamel ik nog dat we er even over na moeten denken en we glippen snel de winkel uit. De wijk waar we zijn is druk. Er is markt en op elke stoep staan een paar tafeltjes waar vooral ouderen een kopje koffie zitten te drinken. Maar er is ook veel verkeer, getoeter, geluiden tussen de hoge gebouwen. Het is te druk voor me, er komen in een korte tijd heel veel prikkels bij me binnen. Ik krijg dan een benauwd gevoel. Niet zo zeer dat ik geen lucht krijg, maar ik heb het gevoel dat ik in mijn ruimte beperkt wordt. Huug weet dit, merkt dit ook aan me en hij vindt het zelf ook ”maar niks”, dus we rijden snel de stad weer uit. Buiten de stad krijg ik zin om aan de slag te gaan met het lijstje van de tuinmeubels. Mijn Tipgeefster gaf me niet alleen de tip van Facebook, maar ook over de klantenkaart van de Bauhaus. Als je een x bedrag hebt uitgegeven, spaar je punten en bij een x aantal punten krijg je € 100,- terug. De Hollander in ons stuurt ons dus naar de Bauhaus ? We komen om 11.00 uur aan en om 14.00 uur hebben we alles geregeld. Het meisje dat ons helpt is Argentijns en heeft een aantal jaar in Duitsland gewoond. Ze is samen met haar vriend naar Mallorca geëmigreerd en ze vertelt me dat ze afgelopen weekend besloten hebben om uit elkaar te gaan. Ze heeft ons fantastisch geholpen met het bij elkaar zoeken van alle meubels en het klaarmaken van alle papieren voor het transport. Een heel geregel en gebel en terwijl we wachten op telkens weer een goedkeuring van haar baas praten we over haar verleden en haar toekomst. Coaching in de tuinmarkt. We besluiten contact te houden en een keer samen naar het strand te gaan. We rijden naar huis om de banken uit de bus te halen en rijden vervolgens drie keer op en neer om alle tafels, stoelen een grote bank en ligbedjes voor aan het zwembad op te halen. Laden, lossen, laden, lossen, laden, lossen. Samen. In de zon. We zijn zo lekker bezig dat we tijdens de laatste rit ook nog een stop maken bij de Mediamarkt en daar slagen we wel voor een koelkast die groot genoeg is voor 14 personen! Met ijsblokjes machine om tijdens de hete zomer de dorst te lessen met een glas koud water. En! Ik krijg alvast mijn verjaardagscadeau van Huug. Een box met microfoon. Op de doos staat met dikke letters “Partyset with karaoke microfoon”. Ik zal maar niet gaan zingen, want dat zal de recensies van de retreat geen goed doen denk ik ? Maar ik kan hem wel heel goed gebruiken voor de oefeningen die we straks buiten gaan doen! Muziek en meditaties in de tuin. Ik ben super super blij met het cadeau en al zingend gaan we om 21.30 uur weer richting huis. We halen nog een verse pizza in Esporles en eten die thuis op. Buiten. In het donker. In onze tuin. En we luisteren weer naar alle geluiden uit het bos. Wat een werk hebben we weer verzet. We zijn moe, maar erg voldaan. Weer een stapje dichter bij de opening van Casa Rosa, want we kunnen niet wachten om jullie straks te mogen ontvangen!
Alles stroomt moeiteloos
We vallen als een blok in slaap. We moeten op tijd op, want vandaag vliegen we terug naar Nederland. Waar we elk moment zullen landen. Met gemengde gevoelens. Natuurlijk heb ik veel zin om mijn kinderen weer te zien en te knuffelen. En mis ik ze ook als ik ze vier dagen niet heb gezien. En wil ik mijn avonturen en ontdekkingen graag met ze delen. Daarvoor kom ik met een vol hart weer naar huis. Maar ik voel ook het verschil. Op Mallorca in onze Casa Rosa hebben we enorm veel gewerkt. Maar zonder agenda, tijdsplanning of lijstjes. Het gaat zoals het gaat. Nieuwe mensen die ons de weg wijzen. En van het ene komt het andere en alles stroomt moeiteloos door. Op intuïtie. Vanuit rust, ruimte en vertrouwen krijg ik enorm veel kracht van waaruit ik kan creëren. Hoe mooi is het dat ik dit ook mijn kinderen mee kan geven.
Inspiratie
De komende week zijn we in Nederland en worden de bedden en meubels gereed gemaakt voor transport. Ik ben er vooral voor de kinderen en als zij op school zitten heb ik de tijd om naast mijn werk hier als loopbaancoach mijn programma voor de retreat verder uit te werken. Deze reis heeft me weer mooie inzichten en inspiratie gegeven, dus ik sta te popelen om hier mee aan de slag te gaan!
Op 1 juni gaat de vrachtwagen rijden en op 4 juni vlieg ik samen met de kinderen naar Mallorca. Voor hen de allereerste keer in het vliegmachien en ik ben enorm dankbaar dat zij dan ook een fijn plekje krijgen in Casa Rosa, zodat ze daar in de schoolvakanties kunnen spelen, leren en ontdekken.
En ook dan neem ik jullie weer mee op reis. Een reis die gedeeld mag worden.
We zijn geland!
Liefs Dorien